Stormachtig lekker

Zien we het nu goed...? Is het echt zo bewolkt? Ons geplande stranddagje begint erg stormachtig. Zelfs het ontbijt waait bijna van je bord!
Dan gaan we eerst maar even het 'dorp' in voor wat laatste souvenirs en een laatste massaaaas. Hebben we dat ook alvast gehad.
Omdat we de marktkraampjes een beetje zat zijn (je kunt er niet even rustig kijken want ze komen meteen met van alles aangesneld... Pfff..) gaan we voor de inkopen naar een groot winkelcentrum, met vaste prijzen. Al stoppen ze hier ook direct een winkelmandje onder je neus zodra je iets beetpakt. Tja, goedbedoeld zullen we maar denken.
Weer buiten is dan toch de zon gaan schijnen, al waait het nog steeds loeihard. We pakken voor t laatst de fiets en wagen ons op het strand. Daar zijn de bedjes voor het uitkiezen want verder zijn er alleen wandelaars en verkopers... Of we mooie vliegers willen? Of misschien... een massaaaas..? Maybe later? Maybe after lunch?
Aarggh... Begrijpen ze nu niet dat nee echt nee betekent..?
Wij vinden t ook zielig dat ze geen werk hebben. Maar om je daarvoor nu met windkracht 10 te laten insmeren met zand en olie... No thanks.
De lunch, op het strand, laat heel lang op zich wachten en als het dan uiteindelijk geserveerd wordt moet je bijna zoeken met n vergrootglas. Ach, we verlangen gewoon weer naar een boterham met kaas! Dat is het.
Hier komt 's morgens de zon op uit de zee (niet echt natuurlijk, al weten we dat niet zeker want dan slapen we nog).
Maar dat betekent ook dat je s middags op het strand al snel in de schaduw ligt. En met die storm is n beetje zon toch lekker. Dus we blijven met onze stoelen schuiven tot we bijna in het water liggen en dan is het tijd om ons boeltje bij elkaar te pakken.

Bij ons is het nu maandagavond. Dinsdagmiddag worden we weer opgehaald en naar het vliegveld van Denpasar gebracht.
Als we weer terug in Nederland zijn zullen we nog wat foto's plaatsen, wat nu helaas niet lukt.
In elk geval bedankt voor het meelezen. Hopelijk hebben jullie zo ook een beetje kunnen meegenieten!

Naar de kerk op een hindoe-eiland

Java is grotendeels islamitisch, op Bali hangt bijna iedereen het hindoeïsme aan. Dus christenen zijn hier maar weinig, laat staan protestantse kerken. We hebben er toch een gevonden, op het schiereiland Nusa Dua: Bukit Doa International Church. Een Engelstalige kerk, waar voornamelijk expats komen. Om de paar maanden een voorganger, meestal uit Australië.
Vanaf ons hotel gaan we er heen met een taxi. Wel van Blue Bird, grootste taxibedrijf van Indonesië (volgens onze chauffeur rijden er in heel het land ruim 3 miljoen taxi's van Blue Bird, en daarvan 'slechts' 750 op Bali). Ze rijden in elk geval met een meter, zodat je meteen weet hoeveel duizend Rupiah je kwijt bent.
De kerk staat in een rijtje met een moskee, een katholieke kerk, een boeddhistische en een hindoe-tempel. Dus dat is wel bijzonder!
Vandaag gaat voor evangelist David McLendon uit Oklahoma Arizona. Hij speelt zelf op de sjofar, een ramshoorn. Een echt bijbels instrument. Hij preekt over Koning David, die al 1000 jaar voor Jezus werd geboren wist dat zijn verlosser zou komen. God wilde deze David, die echt niet altijd een lieverdje was, gewoon dichtbij Zich hebben. En zo wil Hij dat vandaag ook met ons! Dat is 'worship' .
Na de dienst praten we nog even met de voorganger, die graag wat meer wil weten over de Alpha cursus. Misschien kunnen ze dat op Bali gebruiken? We zullen hem mailen.
Vervolgens brengt 'Pam' (uit Tasmanie), of althans haar chauffeur Beng Beng ( op zijn shirt staat Fuck all terrorists) ons naar Jimbaran, aan de westkust van het schiereiland. Daar gaan we heerlijk de middag doorbrengen. Vervolgens weer met de taxi terug naar ons hotel in Sanur.

Weekendje Bali

Natuurlijk zal er nog heel veel prachtigs te zien zijn op dit eiland. Maar na alle tempels, marktjes, rijstvelden, vulkanen, bergen, meren, nog meer tempels en nog meer rijstvelden kiezen we ervoor om even dichtbij 'huis' te blijven. Dat wil zeggen: ons paleisje in Peneeda View, waar we een extra mooie kamer-met-zeezicht hebben. Dan moet je wel even t ontbijtterras wegdenken waar nu schermen voor hangen vanwege de wind.
's Morgens pakken we de fiets en gaan we de andere kant van Sanur verkennen, over de boulevard. Zigzaggend tussen de toeristen door, langs de kraampjes met souvenirs, en uiteindelijk komen we uit bij... Dunkin' Doughnut (hoe schrijf je dat?). Na al die rijst is koffie met zo'n heerlijk vette triple chocolat donut echt helemaal niet vies..
De 2 politiemannen buiten, waarvan wij ons afvragen wat ze de hele dag doen, willen best even op onze fietsen letten.
's middags gaan we kijken of er nog ergens strandbedjes te huur zijn, maar die zijn allemaal gereserveerd voor de gasten van de grote hotels. En die gasten zijn er (nog) niet. Helaas voor ons. Dan maar lekker bij 1 van de 4 zwembadjes van ons eigen hotel. Ook goed.
Dat sluiten we af met een 'massaaaas' die voor Jan niet echt zachtzinnig verloopt. Dus die zien ons niet meer terug. Na war boodschappen gaan we meteen maar n hapje eten bij Made's Kitchen. TL-verlichting, harde stoeltjes, niet echt sfeervol. Maar het eten is er heerlijk. Een Balinese corn-soup (met maïs en kip) en Gado-Gado.
Nee, we zijn t Indonesische eten nog niet zat. Al zal thuis n bordje aardappels-groente-vlees ook vast weer goed smaken.
's Avonds valt de stroom uit, dus geen internet. Vandaar dat we vandaag (zondag) ook even over zaterdag schrijven.

Toeristen in Sanur

Na alles wat we tot nu toe gezien hebben van het - wat wij denken - echte Indonesië zijn we nu toch wel in een echt toeristenoord terecht gekomen. Heel veel Australiërs, veel Nederlanders en de Indonesiërs die we tegen komen zijn aan het werk. Of proberen aan werk te komen.
Aangepaste menu's, dus weinig authentiek, en ook allemaal net wat onpersoonlijker. Maar ondanks dat genieten we gewoon, en spelen hier lekker de toerist.
Er staan wat ouwe mountainbikes om te gebruiken. Dus we zoeken er 2 uit waar in elk geval een zadel en 2 trappers opzitten. We hoeven er geen spectaculaire afdaling mee te maken dus fietsen over de boulevard gaat prima. Zo kom je nog eens ergens.
Bijkomend voordeel: je wordt niet overal aangehouden voor 'massaaas', 'Transport? Maybe tomorrow?' of 'Take à look in my shop madame'
Na de fietstocht gaan we lekker luieren op het strand, waar een heerlijk briesje staat. Voor de Balinezen blijkbaar frisjes want die lopen weer met vesten en truien aan. Maar voor ons helemaal prima!

Naar de stranden van het Zuiden

Eindelijk lekker uitslapen. We worden pas om 10u opgehaald vanuit Ubud om naar Sanur te gaan, aan de Zuidoost kust van Bali.
In Ubud plenst het behoorlijk, maar de ober, die zijn best heeft gedaan om onze namen te onthouden ('monsieur Jan & madame Corian' maakt hij ervan) verzekert ons ervan dat het in Sanur niet (of minder?) regent. Dus dat hopen we dan maar. T kan dan wel mooi groen blijven door die regen, maar daarvoor gaan we niet naar de kust.
De chauffeur van Bee Trans brengt ons in n uur naar Sanur, via wegen met gaten en veel drukte in Denpasar. Hij probeert ons nog via een batikshop te rijden (waarschijnlijk van familie ofzo, want hij woont zelf in Denpasar) maar dat wimpelen we 'vriendelijk maar beslist' af.
Pfff, als je al die Indonesiërs moet volgen moet je met 2 totaal lege koffers komen en ga je met 20 kilo batik, houtsnijwerk en andere souvenirs terug. Minstens!
Jammer dat overgewicht zo duur is, anders hadden we best leuke dingen gezien. Al is zo'n beeldje dan meteen weer zo zwaar...
Voor ons blijft het toch een vreemde gewaarwording: overal hindu-tempels, groot en klein. Overal beelden met sarongs omgeknoopt, kleine bloemenoffers en brandende wierook. Is dit nu echt spiritueel allemaal, of ook een kwestie van gewoonte of traditie? Zoals wij met voetbal onze buurt oranje versieren (of niet?)?
Zullen we daar achter komen?

Tegen 11 uur zijn we dan in Peneeda View. Ons laatste adres voor we dinsdag weer zullen vertrekken. Dus eerst nog een paar dagen ons eigen plan trekken - of helemaal niets plannen en (na)genieten van alle indrukken en een heerlijke vakantie.
We hebben een prachtige kamer, helemaal in Balinese stijl vlakbij de zee. Als we even n kijkje nemen op het strand komen er meteen een paar vrouwtjes aangesneld. Waar we vandaan komen, hoe lang we blijven. De meesten zijn zelf nog nooit t eiland Bali af geweest. Laat staan naar een ander land. En wij hebben 'even' in een week Java bezocht. En nu nog 'even' Bali...
Als we misschien een 'massaaaas' willen dan moeten we maar niet vergeten dat ze Norma heten. Of.. ehh... hoe heetten de anderen ook weer..?
Verder zijn ze gelukkig niet opdringerig.
Aan de straat kun je trouwens weer geen stap verzetten of er wordt je transport ('maybe tomorrow?') aangeboden.
Van verschillende kanten zijn we al gewaarschuwd om alleen de Blue Bird taxi te nemen, die gewoon met een meter rijden.
Maar morgen gaan we de buurt maar eens per fiets verkennen.
Heerlijk zeg, op de achtergrond het ruisen van de zee. Nee, wij vermaken ons hier wel. Ook zonder EK...!

Fietsen in Kintamani

Na al die dagen in de bus zitten vandaag weer tijd voor wat actie: we gaan mountainbiken!
Een uitdaging voor Jan, een beproeving voor Corinne.
We worden opgehaald met een busje en pikken nog n ander Nederlands stel stel op dat gisteren in Indonesië is aangekomen.
We rijden eerst naar n mooi uitkijkpunt voor n 'energie-ontbijt'. Gelukkig hebben we ook al op bij ons hotel want op dit flensje + drie stukjes fruit kunnen we toch niet de hele dag teren?
Dan worden we naar de fietsen gebracht. Helm op, handschoenen aan. We begrijpen al snel waarom dat nodig is: echt ontspannen naar beneden zoeven, zoals in de beschrijving staat is er voorlopig niet bij... Het gaat steil naar beneden, over veel los grind. Dus je moet constant vol op in de remmen.
Ondanks dat toch even lachen voor de bedrijfsfotograaf.
Na een hele lange afdaling (en voor Corinne af en toe stukjes lopen) gelukkig even een recht stukje. En af en toe een fotostop. Jan zoeft gewoon door en kletst lekker met onze gids. Uiteindelijk wordt de weg iets beter waardoor je iets meer ontspannen kunt fietsen. Door de rijstvelden, langs talloze (huis)tempeltjes en door dorpjes waar weer overal kinderen komen aanrennen om hallo te roepen. Da's toch wel weer erg leuk.
Onderweg wordt er door de gids nog een 'offer' gebracht aan een of andere god, als dank voor een hele steile afdaling. Het offer is dan een snoepje.
We worden trouwens 'achtervolgd' door zowel ons busje als een wagen vol reservefietsen. Het enige dat nog ontbreekt is de sportmasseur.
Na een paar uur naar beneden zoeven mogen de helm en fiets weer worden ingeleverd. De handschoenen zijn n souvenir.
We krijgen nog n heerlijke lunch en zijn dan rond 3 uur weer bij het hotel.
Toch wel moe.
Als je hier trouwens door de straten loopt wordt overal 'Taxi?' of 'Need transport?' geroepen. En dan soms er achteraan 'Maybe tomorrow?'
Als we s avonds langs de rijstvelden bij het hotel lopen om te gaan eten klinkt daar opeens ook 'Taxi?'
Wij schieten in de lach; Jan vraagt of hij soms een watertaxi bedoelt?
Nee, wij gaan maar gewoon lopen. En heerlijk eten bij Nomad, na de teleurstelling van gister bij café Lotus. Dat was slechte service en ook geen lekker eten.
Maar deze afsluiting van Ubud is weer helemaal prima, inclusief een bloem in het haar en een wigwam van heerlijke saté ajam.
Deze blog komt weer van de iPod dus de foto's moeten jullie er nog even bij denken.
Morgen naar Sanur.

Nog wat foto's

Onderin de grote krater, op weg naar de Bromo-vulkaan

Samen nog steeds gelukkig - en dat is uniek in Java!

Ons 'optrekje-met-privezwembad' in Kalibaru

Met chauffeur Wishnu, die ons door Java heen reed

Voor Javanen is het een gewone werkdag; voor ons gelukkig niet

Waren dat nog goede tijden..?

Leuke boodschappentassen! Die willen wij ook...