Genieten in Kalibaru

Nu we aan het eind van onze zondag, en laatste dag op Java, zitten te kletsen met de andere gasten in Rumah Kita (al gegoogled? www.rumahkita.info) realiseren we ons opeens dat het vandaag Vaderdag was... Dus papa, gefeliciteerd met vaderdag!
Hier zijn we inmiddels echt een beetje kwijt welke dag het is, laat staan welke datum.
We zijn nu ruim een week van huis, maar het lijkt of we al weken in Indonesie zijn, zoveel indrukken hebben we de laatste dagen opgedaan.
En daarom is het ook wel lekker om even in zo'n rustige accommodatie te zitten, en dan voor 2 nachten.
Gisteren vielen we in slaap met op de achtergrond de schetterende muziek van een (3-daagse!) bruiloft bij de buren. Die overigens vanochtend om 6 uur weer verder gaat.
En door alle imams van de ontelbare moskeeen in de buurt, die oproepen tot gebed zijn we vannacht gelukkig heen geslapen.
Het vogelgeluid in de tuin is niet van echte vogels, maar klinkt uit heel veel speakers. Dat is weer een verhaal apart, maar het klinkt leuk. En gelukkig zijn deze nepvogels 's nachts ook stil.

Even terug naar vandaag.

Na een rustig ontbijtje worden we om 7.30u opgehaald door onze chauffeur. Ten minste, hij vertelde dat hij ons om die tijd zou ophalen, omdat om 8.00u onze excursie begint. En voor het eerst sinds al de afgelopen dagen is hij te laat, en komt hij pas om 7.45u.
Dan blijkt de start van de excursie... 500 meter verderop te zijn. Toch fijn dat we even gebracht worden.
Een gids, die hard bezig is met het leren van de nederlandse taal, laat ons een deel van zijn dorp Kalibaru zien. Hij vertelt van alles, we krijgen allerlei planten te zien, horen hoe hier bakstenen worden gemaakt, kijken hoe tempe en tofu wordt gemaakt (lust je het dan nog...?)
We worden vanuit alle hoeken en gaatjes gadegeslagen door talloze kinderen, die ons nieuwsgierig komen bekijken. Veel rennen verlegen weer weg als we vragen of we een foto mogen maken. Kinderen leren hier op de lagere school al een beetje engels, dus als je 'How are you?'vraagt heb je het helemaal gemaakt!
Bij de gids worden we uitgenodigd om in zijn huisje binnen te komen en zijn familie te ontmoeten.
We doen netjes ons onze sandalen uit en laten deze buiten staan. Binnen zitten allerlei mensen die familie van elkaar zijn en het heel interessant vinden dat wij hen willen ontmoeten. Het zoontje van de buurvrouw, 13 maanden oud, kan al een beetje lopen, en scharrelt nieuwsgierig om ons heen. Hij staat op een gegeven moment buiten, en draagt blijkbaar geen luier, dus Jan's sandalen worden alvast 'afgespoeld'. Hoeft hij dat bij het hotel niet meer te doen. Of toch maar liever wel..?
Na een kop koffie gaan we verder met onze wandeling, en gaan we echt van alles zien. We eindigen in een grote tuin van een hotel, wat wij geen tuin maar een kleine plantage zouden noemen. Hier staan koffiestruiken, palmbomen, kaneelbomen (noem je dat zo?), we zien muskaatnoten, cacaovruchten, en ik vergeet nog zeker de helft.
Aan het eind van de excursie mogen we nog drinken uit een kokosnoot, en dan gaan we met onze chauffeur op jacht naar een durian, 'stinkfruit'. Dat moeten we gegeten hebben, vinden we zelf. De grote stekelige vrucht stinkt ontzettend, maar het vruchtvlees is zacht en zoet. Een joekel van zo'n 5 kilo is echter zo 'duur' dat onze chauffeur dat moet voorschieten. Omgerekend zo'n 11 Euro, en voor hem een gigantisch bedrag, als je bedenkt dat hij zo'n 3 Euro per dag verdient...
Dus we vragen hem daarna meteen naar een ATM (geldautomaat) te rijden zodat wij hem kunnen terugbetalen. Anders kan hij vandaag niet eten...
Echt hoor, de verhalen van eigenaar Peter van Rumah Kita hebben ons wel de ogen geopend. Chauffeurs hebben hier een lage rang, verdienen minimaal. En voor ons is een paar Euro natuurlijk niets.
's Middags gaan we lekker relaxen bij het zwembad; alleen jammer dat dan de zon weggaat en het gaat regenen. Dus dan wachten we maar op de masseuse, die ons allebei even grondig gaat masseren. En dat gaat niet altijd even zachtzinnig, maar dan wel steeds met een 'sorry sorry' gepaard. Ze wijst mij op een grote blauwe plek, waarvan ik echt niet weet hoe ik daar aan kom. Als ik zeg 'Not from you' schrikt ze enorm. 'Me did?' Nee, ik kan haar geruststellen. Die zat er al.
Maandag vertrekken we met de veerboot naar Bali, en zullen dan door onze chauffeur naar Ubud gebracht worden, een reis van zo'n 8 uur in totaal. Hij mag dan weer terug naar Yogyakarta, wat zo'n 20 uur rijden is.Als jullie gaan kijken: een leuke voetbalwedstrijd gewenst. En hopelijk wordt het in Nederland maandag niet echt het noodweer dat voorspeld wordt.
Hier plensde het overigens vanavond. Resultaat is wel dat de bruiloftmuziek nu is opgehouden, dus we hopen dat dat zo blijft.
Tot later!