Sightseeing op de becak

Na bijna bewusteloos te zijn geweest worden we gewekt door een geluid wat we niet kunnen thuisbrengen. O, het is de wekker! Goed geslapen dus, maar nog niet helemaal uitgerust.
Gelukkig hoeven we vandaag niet veel te doen: in plaats van Yogya lopend te gaan verkennen hebben we om 10.00u afgesproken met een becak-rijder, die ons naar alle highlights fietst.
Maar ook naar alle batik-fabriekjes, wajang-werkplaatsen en zilversmeden. En natuurlijk mogen we dan overal alles kopen..! Wat we nog maar even niet doen, op onze eerste dag in Indonesie.
Wat leuk is is dat bij alles wat we gaan bekijken een verhaal wordt verteld door een gids. Niet door onze 'chauffeur', want die spreekt niet zo heel goed engels, ondanks z'n studie. Wel door plaatselijke gidsen. Die allemaal de nodige hollandse woorden kennen als ze horen waar we vandaan komen.
We starten dus bij een eerste batik-werkplaats, waar ons wordt uitgelegd hoe het gemaakt wordt. Hier wordt werk van studenten tentoon gesteld (en verkocht natuurlijk). We kopen hier een klein schilderijtje, wat vervolgens uit z'n lijstje wordt gepeuterd, en kan worden opgerold tot een klein zakdoekje. Thuis kun je het gewoon wassen en strijken!
Het echt batikken is behoorlijk arbeidsintensief; echt onvoorstelbaar hoeveel werk er voor zo'n 'lapje' moet worden verricht!
Vervolgens bezoeken en bekijken we het paleis van de Sultan (het Kraton).

Dan gaan we naar een wajang-werkplaats, waar dus uitgebreid wordt uitgelegd van welk buffalo-vel zo'n pop wordt uitgesneden. Ook zitten er talloze (hindoe)betekenissen verborgen in alle versiersels. We weten nu elk geval waarom zo'n pop er niet uitziet als een echt mens (maar met die lange armen en lange neus): om het maar vooral niet op een bepaald soort mensen te laten lijken. Want alle mensen zijn gelijk!
Het waterpaleis van de sultan is ook indrukwekkend. Dit is al tijden niet meer in gebruik als paleis; tijdens de oorlog werd de tuin erom heen open gesteld voor vrouwen en kinderen van de mannen die moesten gaan vechten in de oorlog. Ze hoefden hier geen belasting te betalen. En dit is nog steeds zo.
Onderweg zien we veel uitersten: grote auto's, maar ook veel scootertjes, en mensen die iets moeten verdienen met produkten waarvan wij geen flauw idee hebben wat het voorstelt.
Met z'n vieren op 1 scooter is heel normaal, maar ze dragen dan wel allemaal een helm!
Tussen de middag lunchen we in een rustig restaurant, waar het getingel van de gamelan af en toe een beetje op onze lachspieren werkt. Maar het eten is lekker, en we kunnen er weer even tegen.
's Middag persen we ons nog door de 'beroemde' winkelstraat Malioboro (of zoiets), waar voornamelijk miljoenen t-shirts en nep-batiks worden verkocht. Dat blijft dan bij 'kijken nie kopen'.
Onze chauffeur wil ons best naar nog een batik-shop brengen, maar we houden het even voor gezien (letterlijk en figuurlijk).

We begrijpen dat het niet eenvoudig is om een reactie te plaatsen op onze website, maar het zou wel leuk zijn om iets van jullie te lezen.

Mocht iemand tips hebben hoe dat werkt: laat het ons even weten! Bedankt alvast.

Wij gaan het luie zweet (en de opgedroogde regen) van ons afspoelen... en maar weer eens eten, ofzo?