Op de fiets naar de Borobodur

Vandaag gaat de wekker al heel vroeg, want we worden om 7.00u opgehaald. Volgens de reisbeschrijving worden we een klein stukje buiten Yogyakarta afgezet, en gaan we verder fietsen naar de Borobodur.
De autorit duurt echter zo'n anderhalf uur, dwars door de drukke stad, met kuddes scooterrijders, op weg naar hun werk. En door smalle paadjes, rakelings langs nog meer scooters, fietsers, auto's en bussen.
Uiteindelijk belanden we midden tussen de rijstvelden, bij Medi en Wendy, een Indonesisch/belgisch stel, dat een aantal geweldig mooie bungalows heeft, en dat vandaag onze trip begeleid.
Medi heeft goed nederlands geleerd, en schakelt af en toe even naar het engels. Zeker nadat wij smakelijk moeten lachen om zijn opmerking of wij nog een foto moeten trekken..? Heel normaal in Vlaanderen, maar wij blijven dat toch grappig vinden.
Het is vandaar maar een klein stukje fietsen naar de Borobodur.
Intussen is de zon goed doorgekomen, en wordt het steeds warmer. Door de vochtigheid lopen de straaltjes over ons lijf, dus het maakt niet uit dat we goed bedekt gekleed moeten gaan volgens de moslim-traditie. Want warm is het toch. Voor ons betekent dit trouwens: met bedekte armen en schouders, en liefst ook met bedekte knieen.
Op onze wandeling naar de top van de Borobodur (volgens de boeddhistische leer is daar de hemel) worden we ook weer begeleid door een nederlands sprekende gids.
Meestal gidst hij grote groepen van Fox-vakantie, dus vandaag heeft hij met ons en een ander stel een makkie. Hij wil het liefst overal wel een foto van ons maken, maar hij begrijpt al snel de hint dat wij geen japanners zijn. Dus hij houdt het bij tips voor mooie foto-spots. En volgens ons is dat ook aardig gelukt. Vanwege de internetsnelheid hier in Indonesie zetten we nu maar 1 foto op onze blog, maar de rest volgt.


Bovenop de Borobodur

Corinne wordt trouwens zelf ook nog belaagd als foto-object: vandaag is het 'schoolreisje' voor veel javaanse kinderen. Als een van hen Corinne in het oog krijgt wordt verlegen gevraagd of zij misschien samen met haar op de foto mag? Dan komen er nog een paar bij, en ten slotte komen hele klassen gillend en gierend van de lach aan hollen. En allemaal willen ze op de foto met die 'lange' blanke westerling. Hadden wij nu geld moeten vragen...?



Na de afdaling fietsen we verder samen met Medi, door kleine dorpjes, waar blijkbaar maar weinig toeristen komen. Want overal klinkt enthousiast 'hallo hallo' vanuit de huisjes en de straten, zonder dat wij hen al hebben gezien.

We gaan kijken hoe tofu wordt gemaakt, we bezoeken een kleine lokale markt, waar we van alles kunnen proeven.

En we mogen een poging wagen op een pottenbakkersschijf. Het lijkt wel handenarbeid-les...



Dan gaan we nog kris kras door allerlei smalle paadjes, om uiteindelijk weer bij het prachtige idyllische plekje van Medi en Wendy uit te komen.

Wendy heeft gezorgd voor een heerlijke lunch. Omdat ze zegt alleen maar water te kunnen koken heeft ze dit uitbesteed. Medi heeft ons toevertrouwd dat hij auditie heeft gedaan bij The Voice of Holland. Zijn droom is om ooit door te breken met zingen. Aan het eind van de lunch krijgen we mini-concert van hem, en moeten we beloven zeker op hem te stemmen als hij doorgaat. Dat beloven we.

Na een lange en warme dag mogen we weer instappen in het busje dat ons terug naar het hotel brengt.





's Avonds laten we becak-rijder Inang, die ons gisteren ook de hele dag heeft gereden, ons naar cafe Via Via brengen. Het is zijn eerste job vandaag, dus hij stelt zelf voor om te wachten tot we klaar zijn, zodat hij ons ook weer kan terugbrengen.

Als we op de terugweg vragen of hij misschien een vriendin heeft vertelt hij dat zijn vrouw, toen zwanger, op weg naar het ziekenhuis is verongelukt. En dat maakt ons wel even stil.

We beloven ook hem om reclame voor hem te maken, mochten er mensen plannen hebben om naar Yogya te gaan. Hij kan het goed gebruiken om zijn studie af te maken.

Het was een heerlijke dag, vol indrukken.

En nu de koffers pakken, voor ons volgende avontuur.