Stormachtig lekker

Zien we het nu goed...? Is het echt zo bewolkt? Ons geplande stranddagje begint erg stormachtig. Zelfs het ontbijt waait bijna van je bord!
Dan gaan we eerst maar even het 'dorp' in voor wat laatste souvenirs en een laatste massaaaas. Hebben we dat ook alvast gehad.
Omdat we de marktkraampjes een beetje zat zijn (je kunt er niet even rustig kijken want ze komen meteen met van alles aangesneld... Pfff..) gaan we voor de inkopen naar een groot winkelcentrum, met vaste prijzen. Al stoppen ze hier ook direct een winkelmandje onder je neus zodra je iets beetpakt. Tja, goedbedoeld zullen we maar denken.
Weer buiten is dan toch de zon gaan schijnen, al waait het nog steeds loeihard. We pakken voor t laatst de fiets en wagen ons op het strand. Daar zijn de bedjes voor het uitkiezen want verder zijn er alleen wandelaars en verkopers... Of we mooie vliegers willen? Of misschien... een massaaaas..? Maybe later? Maybe after lunch?
Aarggh... Begrijpen ze nu niet dat nee echt nee betekent..?
Wij vinden t ook zielig dat ze geen werk hebben. Maar om je daarvoor nu met windkracht 10 te laten insmeren met zand en olie... No thanks.
De lunch, op het strand, laat heel lang op zich wachten en als het dan uiteindelijk geserveerd wordt moet je bijna zoeken met n vergrootglas. Ach, we verlangen gewoon weer naar een boterham met kaas! Dat is het.
Hier komt 's morgens de zon op uit de zee (niet echt natuurlijk, al weten we dat niet zeker want dan slapen we nog).
Maar dat betekent ook dat je s middags op het strand al snel in de schaduw ligt. En met die storm is n beetje zon toch lekker. Dus we blijven met onze stoelen schuiven tot we bijna in het water liggen en dan is het tijd om ons boeltje bij elkaar te pakken.

Bij ons is het nu maandagavond. Dinsdagmiddag worden we weer opgehaald en naar het vliegveld van Denpasar gebracht.
Als we weer terug in Nederland zijn zullen we nog wat foto's plaatsen, wat nu helaas niet lukt.
In elk geval bedankt voor het meelezen. Hopelijk hebben jullie zo ook een beetje kunnen meegenieten!

Naar de kerk op een hindoe-eiland

Java is grotendeels islamitisch, op Bali hangt bijna iedereen het hindoeïsme aan. Dus christenen zijn hier maar weinig, laat staan protestantse kerken. We hebben er toch een gevonden, op het schiereiland Nusa Dua: Bukit Doa International Church. Een Engelstalige kerk, waar voornamelijk expats komen. Om de paar maanden een voorganger, meestal uit Australië.
Vanaf ons hotel gaan we er heen met een taxi. Wel van Blue Bird, grootste taxibedrijf van Indonesië (volgens onze chauffeur rijden er in heel het land ruim 3 miljoen taxi's van Blue Bird, en daarvan 'slechts' 750 op Bali). Ze rijden in elk geval met een meter, zodat je meteen weet hoeveel duizend Rupiah je kwijt bent.
De kerk staat in een rijtje met een moskee, een katholieke kerk, een boeddhistische en een hindoe-tempel. Dus dat is wel bijzonder!
Vandaag gaat voor evangelist David McLendon uit Oklahoma Arizona. Hij speelt zelf op de sjofar, een ramshoorn. Een echt bijbels instrument. Hij preekt over Koning David, die al 1000 jaar voor Jezus werd geboren wist dat zijn verlosser zou komen. God wilde deze David, die echt niet altijd een lieverdje was, gewoon dichtbij Zich hebben. En zo wil Hij dat vandaag ook met ons! Dat is 'worship' .
Na de dienst praten we nog even met de voorganger, die graag wat meer wil weten over de Alpha cursus. Misschien kunnen ze dat op Bali gebruiken? We zullen hem mailen.
Vervolgens brengt 'Pam' (uit Tasmanie), of althans haar chauffeur Beng Beng ( op zijn shirt staat Fuck all terrorists) ons naar Jimbaran, aan de westkust van het schiereiland. Daar gaan we heerlijk de middag doorbrengen. Vervolgens weer met de taxi terug naar ons hotel in Sanur.

Weekendje Bali

Natuurlijk zal er nog heel veel prachtigs te zien zijn op dit eiland. Maar na alle tempels, marktjes, rijstvelden, vulkanen, bergen, meren, nog meer tempels en nog meer rijstvelden kiezen we ervoor om even dichtbij 'huis' te blijven. Dat wil zeggen: ons paleisje in Peneeda View, waar we een extra mooie kamer-met-zeezicht hebben. Dan moet je wel even t ontbijtterras wegdenken waar nu schermen voor hangen vanwege de wind.
's Morgens pakken we de fiets en gaan we de andere kant van Sanur verkennen, over de boulevard. Zigzaggend tussen de toeristen door, langs de kraampjes met souvenirs, en uiteindelijk komen we uit bij... Dunkin' Doughnut (hoe schrijf je dat?). Na al die rijst is koffie met zo'n heerlijk vette triple chocolat donut echt helemaal niet vies..
De 2 politiemannen buiten, waarvan wij ons afvragen wat ze de hele dag doen, willen best even op onze fietsen letten.
's middags gaan we kijken of er nog ergens strandbedjes te huur zijn, maar die zijn allemaal gereserveerd voor de gasten van de grote hotels. En die gasten zijn er (nog) niet. Helaas voor ons. Dan maar lekker bij 1 van de 4 zwembadjes van ons eigen hotel. Ook goed.
Dat sluiten we af met een 'massaaaas' die voor Jan niet echt zachtzinnig verloopt. Dus die zien ons niet meer terug. Na war boodschappen gaan we meteen maar n hapje eten bij Made's Kitchen. TL-verlichting, harde stoeltjes, niet echt sfeervol. Maar het eten is er heerlijk. Een Balinese corn-soup (met maïs en kip) en Gado-Gado.
Nee, we zijn t Indonesische eten nog niet zat. Al zal thuis n bordje aardappels-groente-vlees ook vast weer goed smaken.
's Avonds valt de stroom uit, dus geen internet. Vandaar dat we vandaag (zondag) ook even over zaterdag schrijven.

Toeristen in Sanur

Na alles wat we tot nu toe gezien hebben van het - wat wij denken - echte Indonesië zijn we nu toch wel in een echt toeristenoord terecht gekomen. Heel veel Australiërs, veel Nederlanders en de Indonesiërs die we tegen komen zijn aan het werk. Of proberen aan werk te komen.
Aangepaste menu's, dus weinig authentiek, en ook allemaal net wat onpersoonlijker. Maar ondanks dat genieten we gewoon, en spelen hier lekker de toerist.
Er staan wat ouwe mountainbikes om te gebruiken. Dus we zoeken er 2 uit waar in elk geval een zadel en 2 trappers opzitten. We hoeven er geen spectaculaire afdaling mee te maken dus fietsen over de boulevard gaat prima. Zo kom je nog eens ergens.
Bijkomend voordeel: je wordt niet overal aangehouden voor 'massaaas', 'Transport? Maybe tomorrow?' of 'Take à look in my shop madame'
Na de fietstocht gaan we lekker luieren op het strand, waar een heerlijk briesje staat. Voor de Balinezen blijkbaar frisjes want die lopen weer met vesten en truien aan. Maar voor ons helemaal prima!

Naar de stranden van het Zuiden

Eindelijk lekker uitslapen. We worden pas om 10u opgehaald vanuit Ubud om naar Sanur te gaan, aan de Zuidoost kust van Bali.
In Ubud plenst het behoorlijk, maar de ober, die zijn best heeft gedaan om onze namen te onthouden ('monsieur Jan & madame Corian' maakt hij ervan) verzekert ons ervan dat het in Sanur niet (of minder?) regent. Dus dat hopen we dan maar. T kan dan wel mooi groen blijven door die regen, maar daarvoor gaan we niet naar de kust.
De chauffeur van Bee Trans brengt ons in n uur naar Sanur, via wegen met gaten en veel drukte in Denpasar. Hij probeert ons nog via een batikshop te rijden (waarschijnlijk van familie ofzo, want hij woont zelf in Denpasar) maar dat wimpelen we 'vriendelijk maar beslist' af.
Pfff, als je al die Indonesiërs moet volgen moet je met 2 totaal lege koffers komen en ga je met 20 kilo batik, houtsnijwerk en andere souvenirs terug. Minstens!
Jammer dat overgewicht zo duur is, anders hadden we best leuke dingen gezien. Al is zo'n beeldje dan meteen weer zo zwaar...
Voor ons blijft het toch een vreemde gewaarwording: overal hindu-tempels, groot en klein. Overal beelden met sarongs omgeknoopt, kleine bloemenoffers en brandende wierook. Is dit nu echt spiritueel allemaal, of ook een kwestie van gewoonte of traditie? Zoals wij met voetbal onze buurt oranje versieren (of niet?)?
Zullen we daar achter komen?

Tegen 11 uur zijn we dan in Peneeda View. Ons laatste adres voor we dinsdag weer zullen vertrekken. Dus eerst nog een paar dagen ons eigen plan trekken - of helemaal niets plannen en (na)genieten van alle indrukken en een heerlijke vakantie.
We hebben een prachtige kamer, helemaal in Balinese stijl vlakbij de zee. Als we even n kijkje nemen op het strand komen er meteen een paar vrouwtjes aangesneld. Waar we vandaan komen, hoe lang we blijven. De meesten zijn zelf nog nooit t eiland Bali af geweest. Laat staan naar een ander land. En wij hebben 'even' in een week Java bezocht. En nu nog 'even' Bali...
Als we misschien een 'massaaaas' willen dan moeten we maar niet vergeten dat ze Norma heten. Of.. ehh... hoe heetten de anderen ook weer..?
Verder zijn ze gelukkig niet opdringerig.
Aan de straat kun je trouwens weer geen stap verzetten of er wordt je transport ('maybe tomorrow?') aangeboden.
Van verschillende kanten zijn we al gewaarschuwd om alleen de Blue Bird taxi te nemen, die gewoon met een meter rijden.
Maar morgen gaan we de buurt maar eens per fiets verkennen.
Heerlijk zeg, op de achtergrond het ruisen van de zee. Nee, wij vermaken ons hier wel. Ook zonder EK...!

Fietsen in Kintamani

Na al die dagen in de bus zitten vandaag weer tijd voor wat actie: we gaan mountainbiken!
Een uitdaging voor Jan, een beproeving voor Corinne.
We worden opgehaald met een busje en pikken nog n ander Nederlands stel stel op dat gisteren in Indonesië is aangekomen.
We rijden eerst naar n mooi uitkijkpunt voor n 'energie-ontbijt'. Gelukkig hebben we ook al op bij ons hotel want op dit flensje + drie stukjes fruit kunnen we toch niet de hele dag teren?
Dan worden we naar de fietsen gebracht. Helm op, handschoenen aan. We begrijpen al snel waarom dat nodig is: echt ontspannen naar beneden zoeven, zoals in de beschrijving staat is er voorlopig niet bij... Het gaat steil naar beneden, over veel los grind. Dus je moet constant vol op in de remmen.
Ondanks dat toch even lachen voor de bedrijfsfotograaf.
Na een hele lange afdaling (en voor Corinne af en toe stukjes lopen) gelukkig even een recht stukje. En af en toe een fotostop. Jan zoeft gewoon door en kletst lekker met onze gids. Uiteindelijk wordt de weg iets beter waardoor je iets meer ontspannen kunt fietsen. Door de rijstvelden, langs talloze (huis)tempeltjes en door dorpjes waar weer overal kinderen komen aanrennen om hallo te roepen. Da's toch wel weer erg leuk.
Onderweg wordt er door de gids nog een 'offer' gebracht aan een of andere god, als dank voor een hele steile afdaling. Het offer is dan een snoepje.
We worden trouwens 'achtervolgd' door zowel ons busje als een wagen vol reservefietsen. Het enige dat nog ontbreekt is de sportmasseur.
Na een paar uur naar beneden zoeven mogen de helm en fiets weer worden ingeleverd. De handschoenen zijn n souvenir.
We krijgen nog n heerlijke lunch en zijn dan rond 3 uur weer bij het hotel.
Toch wel moe.
Als je hier trouwens door de straten loopt wordt overal 'Taxi?' of 'Need transport?' geroepen. En dan soms er achteraan 'Maybe tomorrow?'
Als we s avonds langs de rijstvelden bij het hotel lopen om te gaan eten klinkt daar opeens ook 'Taxi?'
Wij schieten in de lach; Jan vraagt of hij soms een watertaxi bedoelt?
Nee, wij gaan maar gewoon lopen. En heerlijk eten bij Nomad, na de teleurstelling van gister bij café Lotus. Dat was slechte service en ook geen lekker eten.
Maar deze afsluiting van Ubud is weer helemaal prima, inclusief een bloem in het haar en een wigwam van heerlijke saté ajam.
Deze blog komt weer van de iPod dus de foto's moeten jullie er nog even bij denken.
Morgen naar Sanur.

Nog wat foto's

Onderin de grote krater, op weg naar de Bromo-vulkaan

Samen nog steeds gelukkig - en dat is uniek in Java!

Ons 'optrekje-met-privezwembad' in Kalibaru

Met chauffeur Wishnu, die ons door Java heen reed

Voor Javanen is het een gewone werkdag; voor ons gelukkig niet

Waren dat nog goede tijden..?

Leuke boodschappentassen! Die willen wij ook...

Sawah's en massagesalons

Gisteravond struikelden we bijna over de aanbiedingen voor 'massaa-sie' (massage) dus daar gaan we vandaag eens verder over nadenken.
De dame in Kalibaru deed haar best, maar volgens ons deed ze ook maar wat... En hier op Bali zou het toch wat beter moeten zijn.
Eerst maar eens onderhandelen over een taxi bij de receptie, om naar de geweldig mooie rijstterrassen (sawah's) te gaan kijken. Omdat hier geen officiele taxi's rijden moet je wel goed weten bij wie je in de auto stapt. Want voor je het weet word je naar allerlei shops e.d. gebracht 'van vrienden van de chauffeur' waar je dan iets moet kopen. En daar hebben we geen zin in.
Deze chauffeur brengt ons keurig naar de sawah's, we drinken er wat en vervolgens weer terug naar Ubud. Onderweg stoppen we op eigen verzoek bij wat winkeltjes buiten de stad, en kopen we uiteindelijk een houtsnijwerkje.... Kom het maar eens bekijken, want het past zeker niet in onze koffer...
Daarna zet hij ons af bij Monkey Forrest, waar het natuurlijk apies kijken is. Er staan ook wat tempels, die zo'n beetje bevolkt worden door deze apen. Het advies om echt geen eten mee te nemen hebben we maar opgevolgd. Als Corinne even zit uit te rusten komt er zelfs een brutale aap in haar broekzak voelen, of daar echt niet iets eetbaars verstopt zit. Gelukkig niet!
Een man met een ijsje is wel de pineut; hij wordt besprongen en gooit gelukkig zijn ijsje weg. Die aap heeft een goeie dag!
Wij wandelen terug naar onze villa, halen onze was op, en gaan tussen de stapel massage-folders kijken naar 'een leuke aanbieding'.
Dat gaat helemaal lukken, dus we zitten nu ontspannen achter de computer.

Naar Bali

Na een klamme nacht vanwege de stortregen vroeg op om op doorreis te gaan naar Bali.
Weer een lange reis, maar chauffeur Wishnu rijdt weer als de beste dus dat is in elk geval relaxed, temidden van het drukke verkeer.
We nemen afscheid van Peter van Rumah Kita.
Eerst ruim een uur naar de Ferry naar Bali. Er wordt hard gereden en druk getelefoneerd want hij wil dar z'n collega-chauffeurs op m wachten bij de Ferry. Zodat we vervolgens ook alle stops tegelijk doen.
Dus we komen nog een aantal keer het nederlandse en het amerikaans/duitse stel tegen waarmee we regelmatig zijn opgetrokken.
Net voor de ferry nog een korte pitstop.
In Java vind je echt overal moskeeen. Inclusief op tankstations.
Maar toch lastig als je de indonesische taal niet zo beheerst, maar nog net weet dat 'Wanita' vrouwen betekent. En dan denk je toch, als je dat bordje ziet naast de shop, dat daar het damestoilet is... Gelukkig word ik naar de juiste plaats gewezen. We zijn er zelfs getuige van dat een man al achter een muurtje wil gaan staan plassen, omdat hij denkt dat het een urinoir is. Dan komen er opeens overal mannen aangesneld om hem te stoppen, en te wijzen op het bordje, dat het niet de bedoeling is te urineren in de moskee...
Vlak voor we de boot opgaan wordt door elke chauffeur wat geld toegestopt aan belangrijk uitziende mannen-met-uniform. Om formaliteiten te omzeilen? Of is dit gewoon de normale manier? We vragen het maar niet; daar krijg je van indonesiers toch geen antwoord op.
De veerboten varen af en aan naar Bali, dus 'onze' boot is gelukkig niet druk, en we kunnen heerlijk op het bovendek zitten.
Na een uurtje varen worden we dan welkom geheten op Bali.
Wishnu, onze chauffeur vraagt of we komende dagen nog naar de 3 prachtige meren gaan, waarvan ik de naam alweer ben vergeten. Dat is niet het geval, dus hij wil er graag voor omrijden en het ons laten zien. Dat zal z'n fooi alleen maar ten goede komen...
We rijden door de bergen, en zien weer prachtige landschappen.
Een van de verschillen is het feit dat je hier niet overal moskeeen ziet, maar wel in vrijwel elke tuin een hindoeistisch tempeltje.
Bali is grotendeels hindoeistisch, in tegenstelling tot Java, wat vooral islamitisch is.
Dus we zijn benieuwd hoe dat zal zijn. In elk geval veel minder hoofddoeken  te zien, en hopelijk mogen wij nu ook iets luchtiger gekleed over straat.

In Ubud slapen in Sri Bungalow, midden tussen de rijstvelden. De ingang ligt aan een ontzettende drukke straat, Monkey Forest Road.
Drie keer raden... inderdaad, vlakbij Monkey Forest... het Apenbos!
Een prachtige kamer - ons uitzicht is iets minder - en alles schoon en netjes. Zelfs een koelkast en een tv, wat we nog niet vaak gehad hebben.

Het is hier al laat en we hebben net heerlijke Balinese tapas gegeten en gaan zo lekker slapen in onze prachtige kamer.
Hier is het nu trouwens 6 uur later dan in Nederland.
Morgen schrijven we verder. En dan hopen we wel wat foto's te plaatsen wat in Kalibaru niet lukte. Dus: wordt vervolgd!

Genieten in Kalibaru

Nu we aan het eind van onze zondag, en laatste dag op Java, zitten te kletsen met de andere gasten in Rumah Kita (al gegoogled? www.rumahkita.info) realiseren we ons opeens dat het vandaag Vaderdag was... Dus papa, gefeliciteerd met vaderdag!
Hier zijn we inmiddels echt een beetje kwijt welke dag het is, laat staan welke datum.
We zijn nu ruim een week van huis, maar het lijkt of we al weken in Indonesie zijn, zoveel indrukken hebben we de laatste dagen opgedaan.
En daarom is het ook wel lekker om even in zo'n rustige accommodatie te zitten, en dan voor 2 nachten.
Gisteren vielen we in slaap met op de achtergrond de schetterende muziek van een (3-daagse!) bruiloft bij de buren. Die overigens vanochtend om 6 uur weer verder gaat.
En door alle imams van de ontelbare moskeeen in de buurt, die oproepen tot gebed zijn we vannacht gelukkig heen geslapen.
Het vogelgeluid in de tuin is niet van echte vogels, maar klinkt uit heel veel speakers. Dat is weer een verhaal apart, maar het klinkt leuk. En gelukkig zijn deze nepvogels 's nachts ook stil.

Even terug naar vandaag.

Na een rustig ontbijtje worden we om 7.30u opgehaald door onze chauffeur. Ten minste, hij vertelde dat hij ons om die tijd zou ophalen, omdat om 8.00u onze excursie begint. En voor het eerst sinds al de afgelopen dagen is hij te laat, en komt hij pas om 7.45u.
Dan blijkt de start van de excursie... 500 meter verderop te zijn. Toch fijn dat we even gebracht worden.
Een gids, die hard bezig is met het leren van de nederlandse taal, laat ons een deel van zijn dorp Kalibaru zien. Hij vertelt van alles, we krijgen allerlei planten te zien, horen hoe hier bakstenen worden gemaakt, kijken hoe tempe en tofu wordt gemaakt (lust je het dan nog...?)
We worden vanuit alle hoeken en gaatjes gadegeslagen door talloze kinderen, die ons nieuwsgierig komen bekijken. Veel rennen verlegen weer weg als we vragen of we een foto mogen maken. Kinderen leren hier op de lagere school al een beetje engels, dus als je 'How are you?'vraagt heb je het helemaal gemaakt!
Bij de gids worden we uitgenodigd om in zijn huisje binnen te komen en zijn familie te ontmoeten.
We doen netjes ons onze sandalen uit en laten deze buiten staan. Binnen zitten allerlei mensen die familie van elkaar zijn en het heel interessant vinden dat wij hen willen ontmoeten. Het zoontje van de buurvrouw, 13 maanden oud, kan al een beetje lopen, en scharrelt nieuwsgierig om ons heen. Hij staat op een gegeven moment buiten, en draagt blijkbaar geen luier, dus Jan's sandalen worden alvast 'afgespoeld'. Hoeft hij dat bij het hotel niet meer te doen. Of toch maar liever wel..?
Na een kop koffie gaan we verder met onze wandeling, en gaan we echt van alles zien. We eindigen in een grote tuin van een hotel, wat wij geen tuin maar een kleine plantage zouden noemen. Hier staan koffiestruiken, palmbomen, kaneelbomen (noem je dat zo?), we zien muskaatnoten, cacaovruchten, en ik vergeet nog zeker de helft.
Aan het eind van de excursie mogen we nog drinken uit een kokosnoot, en dan gaan we met onze chauffeur op jacht naar een durian, 'stinkfruit'. Dat moeten we gegeten hebben, vinden we zelf. De grote stekelige vrucht stinkt ontzettend, maar het vruchtvlees is zacht en zoet. Een joekel van zo'n 5 kilo is echter zo 'duur' dat onze chauffeur dat moet voorschieten. Omgerekend zo'n 11 Euro, en voor hem een gigantisch bedrag, als je bedenkt dat hij zo'n 3 Euro per dag verdient...
Dus we vragen hem daarna meteen naar een ATM (geldautomaat) te rijden zodat wij hem kunnen terugbetalen. Anders kan hij vandaag niet eten...
Echt hoor, de verhalen van eigenaar Peter van Rumah Kita hebben ons wel de ogen geopend. Chauffeurs hebben hier een lage rang, verdienen minimaal. En voor ons is een paar Euro natuurlijk niets.
's Middags gaan we lekker relaxen bij het zwembad; alleen jammer dat dan de zon weggaat en het gaat regenen. Dus dan wachten we maar op de masseuse, die ons allebei even grondig gaat masseren. En dat gaat niet altijd even zachtzinnig, maar dan wel steeds met een 'sorry sorry' gepaard. Ze wijst mij op een grote blauwe plek, waarvan ik echt niet weet hoe ik daar aan kom. Als ik zeg 'Not from you' schrikt ze enorm. 'Me did?' Nee, ik kan haar geruststellen. Die zat er al.
Maandag vertrekken we met de veerboot naar Bali, en zullen dan door onze chauffeur naar Ubud gebracht worden, een reis van zo'n 8 uur in totaal. Hij mag dan weer terug naar Yogyakarta, wat zo'n 20 uur rijden is.Als jullie gaan kijken: een leuke voetbalwedstrijd gewenst. En hopelijk wordt het in Nederland maandag niet echt het noodweer dat voorspeld wordt.
Hier plensde het overigens vanavond. Resultaat is wel dat de bruiloftmuziek nu is opgehouden, dus we hopen dat dat zo blijft.
Tot later!

Dansend op de vulkaan naar het paradijs in Rumah Kita

Zoals jullie wel begrepen zullen hebben kunnen we niet in elke accommodatie gebruik maken van internet, maar nu is dat weer een paar dagen mogelijk.
We verblijven nu een paar dagen in Rumah Kita, wat betekent 'Ons huis'.
Om te zien hoe mooi dat is moet je zeker eens op internet kijken!
We hebben een paar vermoeiende maar indrukwekkende dagen achter de rug.

Vrijdag 15 juni
Gisteravond vroeg Corinne zich nog af waarom de buurman zo lang stond te douchen, aan het geklater te horen. Maar het blijkt een klein fonteintje te zijn, wat ook de hele nacht door staat te kletteren. Dus het slaapt wat onrustig, maar we gaan een lange reis maken, dus dat wordt op tijd opstaan.
Eerst bezoeken we in de grote stad Malang de bloemen- en de vogeltjesmarkt.
Zeker op de vogeltjesmarkt kijk je echt je ogen uit. En er zitten niet alleen vogels in kooitjes. Maar ook hanen, kippen, vleermuizen, katten, konijntjes en zelfs een aapje! Wat ze er vervolgens allemaal mee gaan doen blijft voor ons een vraag, maar we kunnen in elk geval rustig rondkijken. Ze begrijpen waarschijnlijk dat die 'blanda's' (hollanders) geen vogel in een kooitje mee naar Nederland zullen nemen.
Daarna een paar uur rijden voordat we uiteindelijk de stad Malang uit zijn, waarna we worden afgezet in een dorpje, om over te stappen op een jeep. Ook een aantal andere toeristen, waaronder een nederlands stel en een amerikaans/duits stel, die zo'n beetje dezelfde route doen en die we dus overal tegenkomen. Maar we gaan wel in 3 jeeps off the road, richting de Bromo vulkaan. Het landschap verandert steeds, en uiteindelijk komen we in een uitgesterkte zandvlakte, wat dus de krater is van een veel grotere vulkaan die er ooit is geweest. En daarbinnen zijn dus weer een aantal vulkanen ontstaan, waaronder de Bromo. Echt een onwerkelijk landschap, en de foto's zeggen waarschijnlijk nog steeds niet genoeg.

Na het geschud door diepe putten worden we afgezet bij ons hotel Bromo Permai, aan de rand van die grote krater. Beneden zie je dan weer de vulkanen liggen, waaronder Bromo, die we komende nacht van dichtbij gaan bekijken.
's Avonds wordt het voor het eerst echt koud, wat ook wel lekker is omdat we vroeg moeten gaan slapen. Om kwart voor 3 gaat de wekker, en om kwart over 3 zullen we dan weer de jeeps in gaan.

Zaterdag 16 juni
Ondanks die paar uur toch goed geslapen. Onze chauffeur, Wishnu, die mee zou gaan naar de Bromo (maar niet zelf achter het stuur) ligt nog te slapen in zijn busje (de 4e nacht op rij...) dus die moeten we wakker maken. Het is een graad of 7, dus voor de meeste Javanen echt bitter koud. Ook hij loopt te  klappertanden. In het pikkedonker rijden we in de jeep de grote krater in, om vervolgens weer naar boven naar een uitkijkpunt te gaan om te zon op te zien komen. Wij zijn er al vroeg, rond 4 uur, en het is nog niet druk. Maar als uiteindelijk de zon echt opkomt, rond een uur of 5 is het er echt megadruk, en een gejoel en geschreeuw van jewelste. Aziaten (want we kunnen, zeker in het donker, niet zien of het allemaal Indonesiers zijn) genieten blijkbaar op een heel andere manier van iets moois zoals zo'n prachtige zonsopkomst dan wij.
Maar het is al leuk om je daar gewoon over te verbazen. Jan heeft gelukkig een mooi fotoplaatsje kunnen bemachtigen, tussen al die klikkende japanners met hun iPads en iPhones, en alle andere fototoestellen.
Vervolgens gaan we even ontdooien met een koffie, samen met onze chauffeur, want die loopt nog steeds te kleumen van de kou.
Daarna gaat de jeeptocht weer naar beneden, door naar de voet van de Bromo vulkaan. Je kunt dan of met een paard, of te voet naar boven lopen om in het gat van de vulkaan naar de bubbelende lava te kijken. En echte die-hards als wij zijn gaan we natuurlijk lopen. Met een echt Bromo-mondkapje op, wat erg prettig is tegen al dat lava- en zwavelstof. Maar best een vermoeiende klim. Boven geen hekje of beveiliging te vinden, dus dat er (nog) geen ongelukken gebeuren, daar begrijp je dan niets van.
Maar wat een raar idee om daar zo naar beneden te kijken met het idee dat die Bromo-vulkaan voor het laatst eind 2010 nog is uitgebarsten...
Hopen maar dat het minstens 5 jaar duurt voordat dat weer gebeurt!
Daarna zijn we heel hard toe aan een lekkere douche, en het is inmiddels al een uur of 8. Dus na het douchen en 'n klein ontbijtje rijden we met onze chauffeur weer Bromo uit voor ons volgende verblijf in Kalibaru.
De rit duurt zo'n 5 uur, en onderweg zien we weer van alles. De chauffeur zit intussen nog steeds te sniffen, dus hij krijgt alvast een vitamine C-shot van ons die we hadden meegebracht uit Nederland. Want we hebben hem nog wel een paar dagen nodig!
Alle landschappen wisselen elkaar af; we zien veel suikerplantages, rijstvelden, kokospalmen, koffie- en tabaksplantages. Teveel om op te noemen. Gelukkig wijst onze chauffeur ons er af en toe op, want wij zien vooral veel prachtig groen, wat wij echt niet allemaal herkennen!
Als we denken er bijna te zijn wordt er toch nog een lunchstop in gelast, in een restaurant waar blijkbaar alle toeristen worden gedropt, zoals steeds tijdens deze excursies. Ook hier komen we weer de andere nederlanders tegen; ook zitten er een paar groepsreizen. Chauffeurs kunnen hier meestal gratis eten, en elkaar meteen even ontmoeten. Ze praten elkaar bij over de route, want ze rijden allemaal zonder kaart. Ook zie je bijna nergens wegwijzerborden, dus alles gaat zo'n beetje uit hun hoofd en op gevoel.
Uiteindelijk komen we dan dus bij dat prachtige huis, Rumah Kita. We worden hartelijk verwelkomt door eigenaar Peter, 'zeg maar Peet', afkomstig uit Hoogvliet. Hij woont afwisselend 3 maanden in Nederland en 3 maanden in Indonesie, en hij kan ons honderduit vertellen!
Wat een rust hier, heerlijk. Daar gaan we nu nog even van genieten.
Hopelijk morgen verder.

Trouwens, om nog even op een paar van jullie vragen in te gaan:
- we kunnen best tegen de warmte hier; vaak zitten we natuurlijk ook in onze airco-auto, dus dan merk je er weinig van. En verder is het gewoon lekker.
- de foto van ons, fietsend in rijstvelden, is gemaakt door onze gids van die dag. En dat ging zeker niet in 1x goed! We hebben heel wat keer heen en weer moeten fietsen, voordat we er uiteindelijk goed opstonden. Weer terug in Nederland zullen we nog proberen een 'making off' filmpje hiervan op onze site te zetten.

Via Solo naar Sukuh

Woensdag 13 juni
Even een korte terugblik op woensdag, want helaas (voor jullie) hebben we niet overal internet.
We verlaten vandaag Yogyakarta om verder te reizen naar het oosten. Onze vaste chauffeur voor Java, Wishnu, haalt ons op bij het hotel en zet ons na een tijd af bij de Prambanan. Hij spreekt 1,5 woord Engels en is erg verlegen. Dus wat is verder de bedoeling? We kregen toch ook een gids? Nee, dit moet allemaal ter plekke geregeld ( en betaald!!) worden. Oké dan maar, want anders begrijp je helemaal niet wat al die hopen stenen betekenen. Er moet blijkbaar nog heel veel gerestaureerd worden. Onze gids spreekt Nederlands, heeft een tijdje in Hoogvliet gewoond en begint enthousiast. Maar naarmate de hitte stijgt, daalt zijn enthousiasme. Ook als Jan steeds wordt begroet door alle Javaanse schoolkinderen en Corinne uiteindelijk weer met allemaal op de foto moet, onder luid gejoel en 1000x "Senk Joe verrie muts" lijkt hij wat verveeld.
De Prambanan zelf is een hindoeïstische tempel maar met een treintje kun je ook nog naar een boeddhistische tempel. Met een heleboel hoopjes stenen er omheen die ooit nog weer in elkaar geknutseld moeten worden als mini tempels. Tja, bij ons is de 'tempel-verzadiging' inmiddels opgetreden. Die van de gids misschien ook?
Weer een eind rijden daarna naar Solo oftewel Surakarta, waar we weer worden afgezet bij een kraton (koninklijk paleis). T blijkt dat van dw. Prins te zijn, die er ook nog woont. Hier is een gids verplicht dus daar komen we niet onderuit. Op blote voeten mogen we de koninklijke vertrekken betreden. En deze gids is een hele leuke dame die nog leuker vertelt.
Omdat lunchen niet op t program staat maar we inmiddels wel rammelen (van de honger) vragen we om een pitstop. Het ziet er allemaal heel chique uit. En we moeten dan ook wel (omgerekend) €3,50 betalen voor een bord nasi rames met alles erop en eraan. Oei!
We rekenen daarna op een rit van 4 uur die gelukkig maar 1,5 uur duurt en ons brengt heel hoog in de bergen bij Sukuh. Een geweldig uitzicht en een heel klein kamertje waar t ruikt naar mottenballen. Sanitair is wen beetje behelpen maar ja, het is maar voor 1 nacht. We zetten s nachts toch maar niet de tv aan voor Nederland-Duitsland. En hebben ook geen spijt als we s morgens de uitslag horen van Abdullah, de Nederlands sprekende eigenaar, die wel heeft gekeken.

Wandeling naar de watervallen en nog even in de bus...
Donderdag 14 juni
Vandaag een prachtige wandeling waar we door de vele fotostops zo'n 3 uur over doen.
We komen langs allerlei plantages op schuine hellingen waar van alles wordt verbouwd. Overal worden we vriendelijk begroet want hier komen blijkbaar weinig toeristen. Sommige stukken zijn ontzettend steil dus de wandelschoenen komen goed van pas. We begrijpen werkelijk niet hoe sommigen dit op teenslippers kunnen doen.
Er zijn trouwens nog een paar toeristen die een paar dezelfde 'bouwstenen' hebben gekozen voor deze vakantie dus die komen we nu al een paar dage overal tegen. Maar zonder dat het vervelend wordt. Wel gezellig eigenlijk.
Na de wandeling volgt een hele, hele lange rit naar Malang. Zelfs de chauffeur wordt een beetje slaperig. En dat is niet zo handig want je moet in dit verkeer echt heel alert blijven met al die ontelbare scooters die links en rechts inhalen en bussen die gaan spookrijden.
Maar we komen veilig aan bij Fendi's Guesthouse. Na een heerlijke douche even eten. Voor Jan een nasi die helaas behoorlijk tegenvalt. Tja, moet je maar niet in een steakrestaurant gaan zitten. Corinne heeft even genoeg van al die nasi en bestelt een pizza.
Helaas voorlopig even geen foto's want de blog wordt geschreven met de iPod. En de foto's staan op de camera.

Op de fiets naar de Borobodur

Vandaag gaat de wekker al heel vroeg, want we worden om 7.00u opgehaald. Volgens de reisbeschrijving worden we een klein stukje buiten Yogyakarta afgezet, en gaan we verder fietsen naar de Borobodur.
De autorit duurt echter zo'n anderhalf uur, dwars door de drukke stad, met kuddes scooterrijders, op weg naar hun werk. En door smalle paadjes, rakelings langs nog meer scooters, fietsers, auto's en bussen.
Uiteindelijk belanden we midden tussen de rijstvelden, bij Medi en Wendy, een Indonesisch/belgisch stel, dat een aantal geweldig mooie bungalows heeft, en dat vandaag onze trip begeleid.
Medi heeft goed nederlands geleerd, en schakelt af en toe even naar het engels. Zeker nadat wij smakelijk moeten lachen om zijn opmerking of wij nog een foto moeten trekken..? Heel normaal in Vlaanderen, maar wij blijven dat toch grappig vinden.
Het is vandaar maar een klein stukje fietsen naar de Borobodur.
Intussen is de zon goed doorgekomen, en wordt het steeds warmer. Door de vochtigheid lopen de straaltjes over ons lijf, dus het maakt niet uit dat we goed bedekt gekleed moeten gaan volgens de moslim-traditie. Want warm is het toch. Voor ons betekent dit trouwens: met bedekte armen en schouders, en liefst ook met bedekte knieen.
Op onze wandeling naar de top van de Borobodur (volgens de boeddhistische leer is daar de hemel) worden we ook weer begeleid door een nederlands sprekende gids.
Meestal gidst hij grote groepen van Fox-vakantie, dus vandaag heeft hij met ons en een ander stel een makkie. Hij wil het liefst overal wel een foto van ons maken, maar hij begrijpt al snel de hint dat wij geen japanners zijn. Dus hij houdt het bij tips voor mooie foto-spots. En volgens ons is dat ook aardig gelukt. Vanwege de internetsnelheid hier in Indonesie zetten we nu maar 1 foto op onze blog, maar de rest volgt.


Bovenop de Borobodur

Corinne wordt trouwens zelf ook nog belaagd als foto-object: vandaag is het 'schoolreisje' voor veel javaanse kinderen. Als een van hen Corinne in het oog krijgt wordt verlegen gevraagd of zij misschien samen met haar op de foto mag? Dan komen er nog een paar bij, en ten slotte komen hele klassen gillend en gierend van de lach aan hollen. En allemaal willen ze op de foto met die 'lange' blanke westerling. Hadden wij nu geld moeten vragen...?



Na de afdaling fietsen we verder samen met Medi, door kleine dorpjes, waar blijkbaar maar weinig toeristen komen. Want overal klinkt enthousiast 'hallo hallo' vanuit de huisjes en de straten, zonder dat wij hen al hebben gezien.

We gaan kijken hoe tofu wordt gemaakt, we bezoeken een kleine lokale markt, waar we van alles kunnen proeven.

En we mogen een poging wagen op een pottenbakkersschijf. Het lijkt wel handenarbeid-les...



Dan gaan we nog kris kras door allerlei smalle paadjes, om uiteindelijk weer bij het prachtige idyllische plekje van Medi en Wendy uit te komen.

Wendy heeft gezorgd voor een heerlijke lunch. Omdat ze zegt alleen maar water te kunnen koken heeft ze dit uitbesteed. Medi heeft ons toevertrouwd dat hij auditie heeft gedaan bij The Voice of Holland. Zijn droom is om ooit door te breken met zingen. Aan het eind van de lunch krijgen we mini-concert van hem, en moeten we beloven zeker op hem te stemmen als hij doorgaat. Dat beloven we.

Na een lange en warme dag mogen we weer instappen in het busje dat ons terug naar het hotel brengt.





's Avonds laten we becak-rijder Inang, die ons gisteren ook de hele dag heeft gereden, ons naar cafe Via Via brengen. Het is zijn eerste job vandaag, dus hij stelt zelf voor om te wachten tot we klaar zijn, zodat hij ons ook weer kan terugbrengen.

Als we op de terugweg vragen of hij misschien een vriendin heeft vertelt hij dat zijn vrouw, toen zwanger, op weg naar het ziekenhuis is verongelukt. En dat maakt ons wel even stil.

We beloven ook hem om reclame voor hem te maken, mochten er mensen plannen hebben om naar Yogya te gaan. Hij kan het goed gebruiken om zijn studie af te maken.

Het was een heerlijke dag, vol indrukken.

En nu de koffers pakken, voor ons volgende avontuur.

Sightseeing op de becak

Na bijna bewusteloos te zijn geweest worden we gewekt door een geluid wat we niet kunnen thuisbrengen. O, het is de wekker! Goed geslapen dus, maar nog niet helemaal uitgerust.
Gelukkig hoeven we vandaag niet veel te doen: in plaats van Yogya lopend te gaan verkennen hebben we om 10.00u afgesproken met een becak-rijder, die ons naar alle highlights fietst.
Maar ook naar alle batik-fabriekjes, wajang-werkplaatsen en zilversmeden. En natuurlijk mogen we dan overal alles kopen..! Wat we nog maar even niet doen, op onze eerste dag in Indonesie.
Wat leuk is is dat bij alles wat we gaan bekijken een verhaal wordt verteld door een gids. Niet door onze 'chauffeur', want die spreekt niet zo heel goed engels, ondanks z'n studie. Wel door plaatselijke gidsen. Die allemaal de nodige hollandse woorden kennen als ze horen waar we vandaan komen.
We starten dus bij een eerste batik-werkplaats, waar ons wordt uitgelegd hoe het gemaakt wordt. Hier wordt werk van studenten tentoon gesteld (en verkocht natuurlijk). We kopen hier een klein schilderijtje, wat vervolgens uit z'n lijstje wordt gepeuterd, en kan worden opgerold tot een klein zakdoekje. Thuis kun je het gewoon wassen en strijken!
Het echt batikken is behoorlijk arbeidsintensief; echt onvoorstelbaar hoeveel werk er voor zo'n 'lapje' moet worden verricht!
Vervolgens bezoeken en bekijken we het paleis van de Sultan (het Kraton).

Dan gaan we naar een wajang-werkplaats, waar dus uitgebreid wordt uitgelegd van welk buffalo-vel zo'n pop wordt uitgesneden. Ook zitten er talloze (hindoe)betekenissen verborgen in alle versiersels. We weten nu elk geval waarom zo'n pop er niet uitziet als een echt mens (maar met die lange armen en lange neus): om het maar vooral niet op een bepaald soort mensen te laten lijken. Want alle mensen zijn gelijk!
Het waterpaleis van de sultan is ook indrukwekkend. Dit is al tijden niet meer in gebruik als paleis; tijdens de oorlog werd de tuin erom heen open gesteld voor vrouwen en kinderen van de mannen die moesten gaan vechten in de oorlog. Ze hoefden hier geen belasting te betalen. En dit is nog steeds zo.
Onderweg zien we veel uitersten: grote auto's, maar ook veel scootertjes, en mensen die iets moeten verdienen met produkten waarvan wij geen flauw idee hebben wat het voorstelt.
Met z'n vieren op 1 scooter is heel normaal, maar ze dragen dan wel allemaal een helm!
Tussen de middag lunchen we in een rustig restaurant, waar het getingel van de gamelan af en toe een beetje op onze lachspieren werkt. Maar het eten is lekker, en we kunnen er weer even tegen.
's Middag persen we ons nog door de 'beroemde' winkelstraat Malioboro (of zoiets), waar voornamelijk miljoenen t-shirts en nep-batiks worden verkocht. Dat blijft dan bij 'kijken nie kopen'.
Onze chauffeur wil ons best naar nog een batik-shop brengen, maar we houden het even voor gezien (letterlijk en figuurlijk).

We begrijpen dat het niet eenvoudig is om een reactie te plaatsen op onze website, maar het zou wel leuk zijn om iets van jullie te lezen.

Mocht iemand tips hebben hoe dat werkt: laat het ons even weten! Bedankt alvast.

Wij gaan het luie zweet (en de opgedroogde regen) van ons afspoelen... en maar weer eens eten, ofzo?

Eindelijk in Yogyakarta

In Kuala Lumpur zitten de meeste vlieguren er op (12) maar daarna is t vooral nog overstappen, wel of geen koffers ophalen, veel warrigheid maar alle Indo's blijven even vriendelijk. Dus weer een goede geduldoefening. En letterlijk onthaasten. Daar hebben we ten slotte vakantie voor.
Zaterdag om 8.30u van huis vertrokken en op zondag om 10.00u stappen we hotel Duta Garden binnen. Hier is het dan al 16.00u. Door dat nachtje reizen ipv slapen vallen we vervolgens bijna in slaap op ons eigen balkon. Tijd voor een douche en dan op zoek naar Via Via, een eettentje waar ons de 1e Gado Gado van deze reis wordt voorgezet. We worden er heen gebracht door een soort Riksja, wat hier becak heet. De berijder zoekt ook werk voor morgen, als we op eigen houtje Yogyakarta willen verkennen. Dat moeten we maar doen want op de terugweg van restaurant naar hotel raken we hopeloos verstrikt in al die kleine steegjes

Kuala Lumpur

Hoe breng je de tijd door op het vliegveld van Kuala Lumpur? Zo dus!
Lange maar rustige vlucht vanaf Amsterdam. Goed verzorgd; elke 2 uur wat te drinken, veel eten, snackjes etc. Voor niks onze rugzak volgepropt met borrelnootjes....
Tijdens de film krijgt Jan een belangrijke mededeling: we hebben niks gemist aan Nederland-Denemarken! Dan gaan wij maar gewoon vakantie vieren.

Selamat Jalan?

We hebben een nieuwe blog aangemaakt met de naam Selamat Jalan, wat indonesisch is voor 'Goede reis'.
We vliegen zaterdag vanaf Amsterdam naar Kuala Lumpur (in Maleisië), en stappen daar over naar Jakarta op Java. Vervolgens hebben we een binnenlandse vlucht waarmee we doorvliegen naar Yogyakarta, op Centraal-Java. Een lange reis voor de boeg dus!

Nog een paar dagen werken, en dan mag iedereen ons Selamat Jalan wensen!

Nog 1 week...

De spanning stijgt weer in huize Nieuwstraten... Over een week moeten onze koffers gepakt staan voor weer een nieuwe verre reis!
Dit jaar hopen we naar Java en Bali in Indonesië te gaan.
Dus weer tijd voor het aanmaken van een nieuwe blog, zodat iedereen die dat leuk vindt ons een beetje kan volgen.
Geen idee of we ook overal over internetfaciliteiten beschikken, want we nemen geen computer mee.
Een heel andere cultuur, met heel andere gewoonten. En even niet de hele dag computers of telefoons!
Misschien wordt het afkicken, maar we gaan zeker ook genieten!